دیروز وقتی داشتم نماز می خوندم به جملاتش هم توجه می کردم و خودمونیم هر از گاهی هم هواسم یه جاهای دیگه ای پرت می شد ناگهان به یاد مطلبی افتادم که تو زندگیم ذهنمو خیلی به خودش مشغول کرده و همیشه از فکر اینکه خدایی نکرده مشکلم حل نشه ناراحت می شم همینطور که داشتم به اون مسئله فکر می کردم جمله ی الله اکبر رو بزبون آوردم و بی اختیار معنای اون توی ذهنم تداعی شد و پشت سرهم جمله خدا بزرگ است برام تکرار می شد و ارتباطی بین این جمله و مشکل خودم پیدا کردم می دونین که دیگه ...
نمازم که تموم شد نشستم و خوب فکر کردم شاید اگه هزار بار کسی به آدم نصیحت کنه یا آدم چیزی بخونه و یا هر چیز دیگه مطلبی رو درک نکنی ولی وقتی که خودت اونو حس کنی تا عمق وجودت ریشه می دوونه آره فکر کردم که ما آدما چقدر نامردیم که همین یه نمازیم که خدا ازمون خواسته بعضی هامون که اصلا نمی خونیم بعضی هامون هم خوندنش قربون نخوندنش (البته یوقت به بعضی ها برنخوره) می زاریم آخر وقت و اونقدرم تند تند می خونیم و وسطش به همه اتفاقایی که تو کوچه و خیابون و خونه و به عمه و خاله و ناهار و شام و تیپ و هزار جور چیز دیگه فکر می کنیم و به تنها چیزی که فکر نمی کنیم معنای نمازه و تنها حسی که نمی گیریم حس عبودیته. وقتی یکی می گه بابا نماز آخر وقت فایده نداره نعوذبالله می گیم خدا آخر وقت سرش خلوت تره !!!
خدای بزرگ به ما گفته هر کار خوبی که می کنین واسه خودتونه ولی این یه نماز واسه تشکر از منه ولی بازم اگه خوب فکر کنیم می بینیم خدا اینقدر مهربونه که این نمازو هم حتی بخاطر خودمون خلق کرده تا بخونیم
تواین دنیای لاکردار که این همه مشکل و نامردی و نامرادی داره مگه یه آدم چقدر می تونه تحمل کنه چقدر می تونه تحمل کنه چقدر می تونه زیر بار این همه رنج دوام بیاره. ولی وقتی که خدا ازمون می خواد روزی چند بار جلوش دولا و راست بشیم بخاطر اینه که بارها تو نمازمون بگیم خدا بزرگه بارها بگیم خدا مهربونه بارها بگیم خدا کریمه بارها بگیم خدا کمکون کن اونوقت مگه میشه اینقدر آدم خدارو صدا کنه و خدا به آدم محل نده بگه بمن چه بکشین تا چشتون دربیاد.
اونوقت ما میام بخاطر مشکلاتمون افسردگی می گیریم کتاب می خونیم پیش روانشناس و مشاور می ریم و هزار راه و چاه دیگه برای خودمون می تراشیم تا افسردگی مون برطرف شه ولی اگه بدونیم خدا از سر دلسوزی از ما خواسته نماز بخونیم می خونیم با جون و دلم می خونیم و غلط می کنه مشکلی بخواد مارو از پا دربیاره
به جملاتش هم توجه می کردم و خودمونیم هر از گاهی هم هواسم یه جاهای دیگه ای پرت می شد 
ناگهان به یاد مطلبی افتادم که تو زندگیم ذهنمو خیلی به خودش مشغول کرده و همیشه از فکر اینکه خدایی نکرده مشکلم حل نشه ناراحت می شم همینطور که داشتم به اون مسئله فکر می کردم جمله ی الله اکبر رو بزبون آوردم و بی اختیار معنای اون توی ذهنم تداعی شد
و پشت سرهم جمله خدا بزرگ است برام تکرار می شد و ارتباطی بین این جمله و مشکل خودم پیدا کردم می دونین که دیگه ...
ولی وقتی که خودت اونو حس کنی تا عمق وجودت ریشه می دوونه آره فکر کردم که ما آدما چقدر نامردیم 
که همین یه نمازیم که خدا ازمون خواسته بعضی هامون که اصلا نمی خونیم بعضی هامون هم خوندنش قربون نخوندنش
(البته یوقت به بعضی ها برنخوره) می زاریم آخر وقت و اونقدرم تند تند می خونیم و وسطش به همه اتفاقایی که تو کوچه و خیابون و خونه و به عمه و خاله و ناهار و شام و تیپ و هزار جور چیز دیگه فکر می کنیم و به تنها چیزی که فکر نمی کنیم معنای نمازه و تنها حسی که نمی گیریم حس عبودیته. وقتی یکی می گه بابا نماز آخر وقت فایده نداره نعوذبالله می گیم خدا آخر وقت سرش خلوت تره !!! 
ولی وقتی که خدا ازمون می خواد روزی چند بار جلوش دولا و راست بشیم بخاطر اینه که بارها تو نمازمون بگیم خدا بزرگه بارها بگیم خدا مهربونه بارها بگیم خدا کریمه بارها بگیم خدا کمکون کن اونوقت مگه میشه اینقدر آدم خدارو صدا کنه و خدا به آدم محل نده بگه بمن چه بکشین تا چشتون دربیاد.
کتاب می خونیم پیش روانشناس و مشاور می ریم و هزار راه و چاه دیگه برای خودمون می تراشیم تا افسردگی مون برطرف شه
ولی اگه بدونیم خدا از سر دلسوزی از ما خواسته نماز بخونیم می خونیم با جون و دلم می خونیم و غلط می کنه مشکلی بخواد مارو از پا دربیاره